Η αγωνιώδης και υπαινικτική αφήγηση του Σαμ Σέπαρντ ξεκινά μ’ έναν άνδρα στο σπίτι του, το χάραμα, ο οποίος περιστοιχισμένος από λεύκες και τα μακρινά ουρλιαχτά των κογιότ διαπλέει ήρεμα την απόσταση μεταξύ παρόντος και παρελθόντος. Σταδιακά, οι μνήμες τον κυριεύουν όλο και πιο πολύ: νοερά βλέπει τον εαυτό του σε τροχόσπιτο κινηματογραφικού συνεργείου, το νεανικό του πρόσωπο τον κοιτάζει από έναν καθρέφτη πλαισιωμένο με φωτάκια. Στα όνειρα και στα οράματά του βλέπει τον νεκρό πατέρα του, βλέπει τη χαμένη Αμερική της παιδικής του ηλικίας και, πιο εμμονικά, τη νεαρή ερωμένη του πατέρα του, με την οποία τα έμπλεξε και ο ίδιος, πυροδοτώντας έτσι μια τραγωδία που τον ακολουθεί ακόμα...

Το θεατρικό τέμπο, η ποιητική γλώσσα και το τραχύ χιούμορ αναμειγνύονται σ’ αυτόν τον συναρπαστικό στοχασμό πάνω στη φύση της εμπειρίας, έναν στοχασμό θριαμβικό και συγχρόνως αλλόκοτα ονειρικό, σπαραχτικό και αξέχαστο.